Θεοφιλέστατε, Σεβαστό Ιερατείο, Κύριοι, εκπρόσωποι των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων, Συγγενείς των Πεσόντων Παλαικυθριτών, Αγαπητή Κοινοτάρχης Παλαικύθρου, Αντιδήμαρχε Λατσιών και Συνάδελφοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, Αγαπητοί εκπρόσωποι Σωματείων και Οργανώσεων Ελληνίδες, Έλληνες,
Εκατό χρόνια έχουν περάσει από τις αποφράδες εκείνες μέρες της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Εκατό χρόνια από το χάσιμο αλησμόνιτων Ελληνικών πατρίδων από τον προαιώνιο εχθρό.
Όμως και 48 χρόνια από την βάρβαρη εκείνη εισβολή του Αττίλα.
Σήμερα είμαστε εδώ στην προσφυγική αυτή εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στο Δήμο Λατσιών για να τιμήσουμε την μνήμη των ηρώων του Παλαικύθρου του 1974 και των αποθανόντων στην προσφυγιά Παλαικυθριτών.
Γιατί ποτέ δεν πρέπει να λησμονήσουμε τους ανθρώπους αυτούς, τους φίλους, τους γονείς, τους γείτονες, τους συγγενείς που χάθηκαν τις αποφράδες μέρες του 1974 και μετά στην προσφυγιά. Τους φέρνουμε στη μνήμη μας και ας έχουν περάσει δεκάδες χρόνια που τους χάσαμε.
3000 χρόνια πριν ο Ομηρικός ήρωας Χύτρος μαζί με άλλους Έλληνες αποίκους που ήρθαν από την Αρκαδία της Πελλοπονήσου έφεραν τον Ελληνικό τρόπο ζωής στην περιοχή της Κύπρου και του Παλαικύθρου.
Από τότες μέχρι και σήμερα στον αγιασμένο αυτό τόπο ποταμοί αίματος έτρεξαν ξανά και ξανά για να διατηρηθεί αυτός ο τόπος Ελληνικός. Από τα πανάρχαια εκείνα χρόνια μέχρι εσχάτων χιλιάδες οι μάρτυρες της πατρίδος και της πίστης. Για την δικαιοσύνη και την ελευθερία, για την επιβίωση και την φιλοπατρία. Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, όσοι κατακτητές και αν διαβούν ακόμη και οι πέτρες θα διαλαλούν ότι τα μέρη αυτά ήταν και θα παραμείνουν δικά μας.
Όλες αυτές οι άγιες μορφές των αρχαίων προγόνων μας, μας ατενίζουν από ψηλά ενισχύοντας μας στον αγώνα μας για ελευθερία και δικαίωση. Για την επιστροφή στην γενέθλια γη του Παλαικύθρου, εκεί όπου βρίσκονται οι τάφοι των γονιών και των προγόνων μας. Γιατί η γη δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν και να φύγουν γιατί αυτοί που είναι τώρα εκεί είναι ξένοι και θα φύγουν.
Πέρασε η περιοχή του Παλαικύθρου πολλές φουρτούνες και καταστροφές. Αλλά μετά τη θύελλα και την καταστροφή ακολουθούσε πάντα η ειρήνη και η πρόοδος, όμως την φορά αυτή την σταμάτησε τον Αύγουστο του 1974 η προδοσία και η εισβολή.
Πηγαίνοντας πολύ πίσω στα Βυζαντινά χρόνια στην εποχή των Αραβικών Επιδρομών ποιος μπορεί να ξεχάσει τον μαρτυρικό Επίσκοπο Χυτρων Δημητριανό ο οποίος όντως υπέργηρος ακολούθησε το ποίμνιο του στην αιχμαλωσία μέχρι και την μακρινή Βαγδάτη. Εκεί όπου η ικεσία του και η παρέμβαση του προς το Χαλύφη ήταν τέτοια που ανάγκασε τον ισχυρό μονάρχη να διατάξει την επαναφορά των προσφύγων πίσω στην πατρίδα τους.
Ναι, οφείλουμε να το πούμε ότι οι Παλαικυθρίτες και οι κάτοικοι του διαμερίσματος της Κυθρέας κατάγονται από γενναία και ισχυρή γενιά. Με θέληση και πείσμα άντεξαν και θα αντέξουν, και σε αυτή τη δοκιμασία όπως δεκάδες άλλες διαχρονικά. Γιατί διεξάγουν ξανά ένα αγώνα σε αυτό τον αγιασμένο τόπο της Κύπρου και λέει ο ποιητής Κώστας Μόντης «σαν τις ελιές και τις τερατσιές πάνω στο ρότσο τους».
Ελληνίδες, Έλληνες τίποτα δεν ξεχνιέται, δεν λησμονούμε τα άγια χώματα του Παλαικύθρου και της κατεχόμενης γης μας. Δεν λησμονούμε τους νεκρούς ήρωες μας, τους αγνοούμενους μας, αυτούς που έφυγαν στην προσφυγιά αναμένοντας την άγια ώρα της επιστροφής στην γενέθλια γη του Παλαικύθρου.
Κανένας δεν ξεχνά τους άγρια δολοφονηθέντες συγχωριανούς, γείτονες, φίλους και συγγενείς. Αυτούς που οι άγριοι εξτρεμιστές της Τ.Μ.Τ. και του εισβολέα σφαγίασαν χωρίς κανένα οίκτο με τα άγρια και αιμοβόρα μογγολικά ένστικτα τους.
Κανείς δεν ξεχνά το μικρό Χριστάκη που παιδάκι μόλις 5 χρονών κτυπήθηκε από τουρκική σφαίρα. Που από την αγκαλιά της μητέρας του από τότε αγνοείται όταν εξαφανίστηκε από το νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε για περίθαλψη, αφήνοντας μέχρι και σήμερα την οικογένεια του στην αβεβαιότητα και στην προσμονή της επιστροφής του.
Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τις βάναυσες και άγριες δολοφονίες όλων εκείνων των αμάχων στο σπίτι του Ανδρέα Σουπουρή που ακόμα και σήμερα κάνουν όποιον ακούσει την φοβερή αυτή ιστορία να ανατριχιάσει και να καταριέται τους δολοφόνους τόσων αθώων ψυχών, παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων.
Πώς να ξεχάσει κάποιος όλους αυτούς τους άνδρες που φορτώθηκαν σαν ζώα στα φορτηγά του Αττίλα και που ακόμα μέχρι σήμερα αγνοούνται. Αυτούς που απήχθησαν από τους χώρους συγκέντρωσης των αιχμαλώτων και που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ.
Είναι αλήθεια ότι ο φανατισμός δεν είναι ποτέ καλό πράγμα, από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Ώσπου υπάρχουν οι φανατικοί όπου και αν ανήκουν αυτοί θα υπάρχουν και οι βιοπραγίες, οι άγριες δολοφονίες, οι βιασμοί και τα βασανιστήρια.
Δεν ξεχνούμε το μάρτυρα Ιερέα Παπαγεώργιο Αθανασίου που για του Χριστού την πίστη την αγία αρνήθηκε να απαρνηθεί τον Χριστό και να προσβάλει τα Άγια και χτυπημένος βάναυσα από τους Αντίχριστους εξτρεμιστές μετά από λίγες μέρες παρέδωσε την Αγία του ψυχή στον Χριστό που τόσο αγάπησε, πεθαίνοντας στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας από αιμορραγία στο στομάχι.
Γι’ αυτούς τους ηρωϊκούς νεκρούς, για τους αγνοουμένους μας και για όλους όσους πέθαναν στην προσφυγιά έχουμε καθήκον και χρέος να συνεχίσουμε τον αγώνα για επιστροφή στην πατρώα γη του Παλαικύθρου. Στα αγαπημένα εκείνα μέρη που έζησαν για πολλές γενεές γονείς και προγόνοι μας.
Γιατί έχουμε χρέος έναντι τους. Έχουμε υποχρέωση στη μνήμη τους να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα, την θρησκεία μας, τα ήθη και τα έθιμα μας.
Γιατί και εάν είμαστε ακόμη μακριά του, το Παλαίκυθρο ζει μέσα στην καρδιά μας, στο νού, και την ψυχή μας. Γιατί είναι σίγουρο ότι μια μέρα θα επιστρέψουμε. Γιατί μια μέρα θα ξαναλειτουργήσουμε σε μια ελεύθερη Παναγία Γαλακτοτροφούσα, ελεύθεροι, χωρίς στρατούς κατοχής, σε μια επανενωμενη πατρίδα, ειρηνικά πίσω στην πατρώα γη του Αγίου Δημητριανού και του Χύτρου, πιστοί στα ιδανικά και τις αξίες μας.
Με προσευχή, με επιμονή και μνήμη δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, ούτε ποιοι είμαστε ούτε που είμαστε, ούτε που πάμε. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν πίσω στο Παλαίκυθρο και την κατεχόμενη γη μας. Φτάνει να το πιστέψουμε και να αγωνιστούμε γιατί μόνο τότε θα βρουν ανάπαυση οι ψυχές των ηρώων μας και όλων αυτών που έφυγαν προτού επιστρέψουμε, των 21 θυμάτων της εισβολής και των 440 Παλαικυθριτών που πέθαναν στην προσφυγιά μακριά από τα αγαπημένα τους χώματα, μακριά από τους τάφους των γονιών και των παππούδων τους. Γιατί λαοί που δεν ξέρουν την ιστορία τους και δεν τιμούν τους νεκρούς και ήρωες τους χάνονται στην λήθη της ιστορίας.
Αιωνία να είναι η μνήμη των νεκρών και των ηρώων μας. Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική δικαίωση.
Σας ευχαριστώ.
